• Het is weer begonnen. Hoewel het een inhaalduel is, is de competitie toch enigszins weer begonnen. Hoe zo, winterstop? We mogen toch niet spreken over een winter….
    De sportvrienden zijn de hele week al in rep en roer vanwege de wedstrijd die op het programma staat: Dieze West 2. Op papier een uitdagend duel, de nummer 1 tegen de nummer 2. De appgroep heeft overuren gedraaid en uiteindelijk hebben de wijze mannen witte rook uit de schoorsteen laten komen: “we spelen met de meest denkbare sterkste opstelling. Alles voor de drie punten. Mark heeft zich reeds vrijwillig terug getrokken. Sander en Marco doen hetzelfde, wederom alles voor die drie punten.” Rob is enthousiast, mede vanwege het feit dat hij ook in de spits mag en kan beginnen. Achteraf, en dat is altijd makkelijk praten, leidt de discussie wel of dit daadwerkelijk de sterkste opstelling was. Is er te veel gekeken naar de individuele poppetjes en niet naar het collectief? Ik loop reeds voor op de feiten, eerst maar terug naar deze memorabele zaterdagmiddag. Want memorabel was die zeker wel!
    Als ik kom aanrijden op het sportpark is het nog rustig, terwijl ook het vlaggenschip thuis moet voetballen. Schijn bedriegt. De sportvrienden staan reeds allemaal op het bordes. Gespannen gezichten.
    Ik doe eerst een bakkie en ik zie de leiderd en scheidsrechter reeds zitten. Ook bij deze heren is gespannenheid troef. Een gezonde spanning is goed, maar te veel spanning leidt tot overspannenheid en dan gaan de dingen niet meer zoals je het eigenlijk wilt hebben. En daar ligt de uitdaging voor de leiderd en zijn technische staf. Kunnen zij de sportvrienden toch nog met beide voetjes op de aarde krijgen, op het groene maar zeer drassig gras?

    De speech is duidelijk. De verwachtingen worden uitgesproken. De warming-up doet de rest. Gedurende de warming-up komen de spelers van Dieze West één voor één het veld optrippelen. Allemaal ook nog in het bezit van hun voetbaltas. Een fenomeen die ik de laatste tijd wel vaker zie… 
    De scheids doet een laatste controle van de bal en de spelers en de wedstrijd kan gaan beginnen. De alom omvattende vraag: gaan de sportvrienden een gat slaan met de concurrenten? Het antwoord is simpel: nee. Het is een wedstrijd geworden waar alle ingrediënten inzaten waardoor iedereen die hierbij betrokken is geweest (voetballer, supporter of scheidsrechter) het nog jaren zal hebben over deze specifieke wedstrijd. 
    Het spel was niet best, maar de sportvrienden waren de eerste 45 minuten zeker de bovenliggende partij. Dat resulteerde dan ook in een terechte voorsprong: 1-0. De spelers van Dieze waren meer met zichzelf bezig dan met de sportvrienden en dat maakte dat men geen grip kon krijgen op het spelbeeld. 
    De tweede helft was duidelijk anders: de voorsprong werd uitgebouwd, een vuistslag, een rode en gele kaart, een korte staking, een strafschop, een bal op de paal, een grens die de regels niet kent, een loep zuiver doelpunt die door de scheids wordt afgekeurd, twee doelpunten van een bijzonder schoonheid, een fel maar goed voetballend tiental van Dieze, een elftal van sportvrienden die het niet meer weten en meer tegen zichzelf gaan voetballen dan tegen een tegenstander. Einduitslag: 2-2 
    Je kunt er van alles van vinden, echter dit is wat het is. Eén punt en toch een aantal dingen om over na te denken… 

    “Roderick”